*લાગણીઓ ને*
*પગ તો નથી સાહેબ*
*છતાં મેં તેને*
*ઠેસ વાગતા જોઈ છે*


સેંકડો ઝરણાં, એક એક કરી ભેગા મળે ત્યારે સરિતા સર્જાય.
અધૂરી ઈચ્છાઓ કાગળ પર સભા ભરે ત્યારે કવિતા સર્જાય .


 તને સ્પર્શ કરવાની ઘેલછાઓ....
કતાર માં ઊભી હતી...
ત્યા પાછળથી એક લાગણી નો....
ધક્કો લાગ્યો...અને તને....
"સ્વપ્ન માં અડાય ગયું..."


લાવ તારા સૂરજોને આમ લાવ, મરી આંખોનું તિમિર ચરણે ધરું.
કાચની દિવાલના ચહેરા ઉપર યાદના પથ્થર સતત ફેંક્યા કરું


શું વેંચીને તને ખરીદુ,
"એ જિંદગી"
મારુ તો બધુજ ગીરવી પડ્યું છે.
જવાબદારીના બજારમાં...

મૃગજળમાં જાળ નાખ્યા કરવાથી,
માછલાં ન મળે…
આંસુ વાવવાથી,
મોતી ન ઊગે…
અને
ઝાકળ ભેગી કર્યે,
ઘડા ન ભરાય…
…આવાં અનેક સત્યો સંબંધની
શરૂઆતમાં સમજાતાં હોત તો ?


ક્યારેક અમારાથી ભુલ થઈ જાય તો 
અમને ભૂલી ન જતા 
નારાજ જરુર થજો પરંતુ એટલા નારાજ નહી કે 
અમે એકલા થઈ જઈએ...


લોકો ને તમે કરેલી મહેનત ની કોઈ પરવા નથી , 
લોકો ને બસ તમારી સફળતા જ નજરે પડે છે